Widok krwawej łuny nad horyzontem raz po raz wracał do jego głowy, ale chyba do samego końca nie dopuszczał myśli, że obóz mógł spłonąć. Nie, że Breckenridge mogło spłonąć. Pomimo wszystkiego, co wydarzyło się od września, to wciąż było jego miasto i gdzieś na tych ulicach wciąż był jego dom. A teraz miało go nie być już na zawsze.

Widok Mii tuż po tym, jak zjawili się na miejscu pożaru i ewakuacji, był jednym z najlepszych, jakie mógł zastać. Kuzynka stała się teraz jedną z głównych osób, wokół których kręciła się nowa rzeczywistość. Pilnowanie jej bezpieczeństwa, zdrowia czy zwykłe dotrzymywanie towarzystwa pomiędzy pracami było nie tylko obowiązkiem, ale też sposobem dla Axela na poradzenie sobie z nową sytuacją. Jakimś niezmiennym zadaniem, które wprowadzało trochę stabilizacji do ogólnego chaosu, który zdawał się ogarnąć całą ich grupę. W jego oczach wszystko było w rozsypce, choć po drodze nadal nikt jeszcze nie umarł i radzili sobie nie najgorzej. A może po prostu chciał wierzyć, że sobie radzą.
Cole zdecydowanie należał do tych irytująco pozytywnie nastawionych, może nawet trochę przekonał się do samej Kate, choć równie często można go było zobaczyć zamyślonego nad całą sytuacją lub następnym dniem. Taki był zwykle wieczorami, kiedy korzystając z chwili spokoju, spisywał ich perypetie w swoim dzienniku. To były też zazwyczaj dobre momenty, by do kogoś się odezwać na dłużej niż wymiana poleceń czy informacji. Sporo osób starał się chociaż raz zaczepić, głównie po to, by wybadać nastroje ogólne i międzyludzkie, wiedzieć, na czym stoi, ale nie tylko. Chętnie współpracował z Olivią, może trochę starając się zdobyć jej przyjacielską sympatię, a trochę odwdzięczyć za pomoc tamtego felernego dnia. Starał się dowiedzieć czegoś o Audrey, stosunkowo często też zagadywał generała. Choć cała hierarchia się posypała, Axel zdawał się nie stracić przyzwoitego szacunku do jego osoby. Nawet jeśli Tate niczego nie potrzebował, to czasem przyszedł zwyczajnie zamienić z nim słowo.

Nie znajdując dla siebie bardziej sensownego zajęcia, dalej wypełniał obowiązki zwiadowcy, czy to badając ich potencjalną trasę na następny dzień, czy szukając zasobów. Nie miał też problemu z pracą w pojedynkę, jeśli zaszła taka potrzeba. Chodził też na polowania, choć nie spodziewał się wiele, był raczej szabrownikiem niż myśliwym, ale zdawał sobie sprawę, że tych kilkanaście królików kiedyś się skończy. A on nie zamierzał po przetrwaniu tego wszystkiego zwyczajnie umrzeć z głodu.

Ostatnie dni w obozie mocno wpłynęły na Elizabeth. Brała na siebie dużo zadań do wykonania, ignorując przy tym zostawianie sobie czasu na regenerację organizmu. A na koniec to bieganie z ręcznikami po uliczkach i konstruowanie bomb w ekspresowym czasie... Przypłaciła to utratą przytomności i ocknęła się dopiero kawał drogi od Breckenridge, w prowizorycznym szpitalu.

Ciężko było jej się pogodzić z utratą obozu, a tragiczne warunki, w jakich się wszyscy znaleźli, tylko sprzyjały przygnębieniu, poczuciu beznadziei. Cieszyła się co prawda, że jej starsza siostra ma się dobrze, ale to nie wystarczyło, aby być szczęśliwą - to wystarczyło, by się po prostu nie załamać. Miała przy sobie trochę elektroniki i broń, lecz akumulatory raczej na wyczerpaniu. Pistolet nie prowokował jej do myśli samobójczych, ale i nie dawał poczucia bezpieczeństwa, bo i go nie potrzebowała.
Kolejne dni mijały jej na spacerowaniu między pobliskimi drzewami, wzdłuż strumieni, przesypianiu dużej części doby i zaniedbywaniu higieny osobistej. Przyłapana na braku chęci do życia przez Kate, wplątała się w kilka owocnych rozmów i zaczęła odwracać ten marny tryb funkcjonowania na lepsze. Bardziej zauważała siebie, swoje potrzeby, to że ma wciąż siostrę, przyjaciół - ma dla kogo żyć.
Odzyskiwała pogodę ducha, potrafiła się raz na dzień uśmiechnąć, a z czasem częściej. Zaczął ją interesować los wszystkich ocalałych. W snach jednak wszystko powracało. Raz wybudzona z koszmaru nie umiała zasnąć, a innym razem, śniąc o miękkim łóżku i świeżej bieliźnie, nie chciała się dać wybudzić. Wahania nastrojów i totalne rozregulowanie snu sprawiały, że raz potrafiła obudzić się wyspana wieczorem i pełna energii śpiewać jakieś losowe piosenki zebranym przy ognisku, a innym razem przysypiać podczas zbierania surowców w lesie lub podczas przeczesywania na ogół pustych budynków. Czasem kręciła się koło samochodów, zagadując, czy są sprawne, czy też coś szwankuje, gotowa wspomóc w ich naprawie. Liczyła na to, że w końcu odjadą do jakiegoś nowego obozu, bo nie wierzyła, że mając tak niewiele uda się im wszystkim przetrwać.

Widok ognia przerażał Maxa, ale sam nie wiedział, czy bardziej z powodu nieobliczalności żywiołu, czy samej wizji utraty bezpiecznej przystani. Mimo wszystkich planów, w obozie żyło się wygodnie i chłopak nie często odwlekał w czasie swoją ucieczkę. W obecnej chwili tak długo jak posiadali zapasy, postanowił na razie pozostać przy grupie.

Wieść o śmierci Sophie wywołała u niego mieszane uczucia. Nie do końca był w stanie określić, czy czuje się z tego powodu poruszony, czy też z jego barków spadł pewien ciężar obietnicy, którą złożył w pierwszych dniach pobytu w Breckenridge, ponieważ z czasem zaczął zauważać, że dziewczyna jest złym wyborem do przetrwania. Czuł smutek z tego powodu, mimo wszystko spędził z nią dużo czasu.

W trakcie podróży Max skupił się na przebywaniu w okolicy Joe. Była chyba ostatnią osobą, z którą miał coś więcej wspólnego. Liczył, że wspólna podróż pomoże im na nowo się zbliżyć do siebie. Teraz nie rozdzielały ich różne obowiązki.

Max często wychodził na zwiady, licząc na zdobycie nowych zapasów. Część z nich dawał do wspólnej obozowej puli, natomiast pozostałą z przyzwyczajenia zaczął chomikować dla własnego użytku. Pozostali obozowicze mogli zauważyć, że ciągle porusza się tym samym samochodem i niezbyt chętnie oddaje go w ręce innych.

Resztę drogi w kierunku pozostałych obozowiczów, Mia spędziła, siedząc nieruchomo jak kołek. Zapewne pozwoliło to Olivierowi, którego w pewnym sensie się obawiała, trochę odpocząć. Jego wybuchy tego dnia zmieniły jej spojrzenie na chłopaka, lecz nie do końca go obwiniała. Było widać, że robił to wszystko z obawy o młodszego brata.

W trakcie pierwszego postoju pojawił się na jej twarzy krótki przebłysk szczęścia, na widok zaginionych zwiadowców. Chociaż sama dziewczyna była ciągle roztrzęsiona, cieszyła się z bezpiecznego powrotu przyjaciół oraz kuzyna.

Dla Mii był to bardzo trudny czas, w trakcie którego zaczynała mieć cięższe problemy ze snem. Nie czuła się bezpiecznie, była przerażona, ciągle obawiała się, że którejś nocy dotrze do nich pożar, albo przyjdą zarażeni i obozowicze bardziej ucierpią. W dużej mierze trzymali ją na duchu przyjaciele, którzy kręcili się dookoła jej. Doceniała ich starania, samej próbując się odwdzięczyć, chociaż wzajemną rozmową. Mimo wszystko była przygaszona i trochę cichsza, niż te kilka dni temu.

Pomoc Mii w obozie polegała na rozkładaniu obozowisk i przygotowywaniu posiłków.

Nathan walczył o bezpieczeństwo obozu do samego końca. Czuł się winny, że nie był w stanie zrobić nic więcej, a jego misja dostarczenia paczki się nie powiodła. Zabrał ją ze sobą, aby zwrócić ją Olivii, wraz z częścią zapasów, które udało się spakować na samochód.

Widok Kate i Chapam podniósł go na duchu. Obie kobiety powitał dość wylewnie, nie ograniczając się do dobrych manier w przypadku Babyface. Starał się nie odstępować Kate na zbyt długo, obawiając się, że siostra znowu go porzuci. Często wychodził z nią na misje poszukiwawcze zapasów.

W obozie oferował wspólną modlitwę dla chętnych, pomagał w jego rozkładaniu. To były ciężkie dni, spędzone na pracy.

Grupie z obozu, po ewakuacji i przeżyciu kilku dni na drodze, pozostało:

Zwierzęta:

Trzy konie (zmęczone, ale wciąż żywe)

Sprzęt i narzędzia:

Radiostacja + narzędzia z warsztatu do napraw samochodów (wciąż sprawne)
Generator prądu (częściowo zużyte paliwo w środku)
Tajny sprzęt Eleny (nikt nie otwierał jeszcze)

Paliwo:

8 kanistrów (160 litrów, mamy kanistry na przechowywanie 300 litrów)

Jedzenie:

Świeże warzywa: 5-10 kg (takie starsze, ziemniaki, głównie korzenne)
Suszone mięso: 2-3 kg
Suszone ryby: 2-3 kg
Suchy prowiant (makarony, ryż, sucharki, batoniki, puszki etc.): 15-20 kg
Suszone owoce/nasiona/orzechy: 6-7 kg
Zioła i przyprawy: 1-1,5 kg

Woda:

Woda w butelkach: 20-30 litrów (konieczność filtrowania i noszenia ze źródła, można napełnić do 120 litrów w sumie)
Zapasowa woda do użytku medycznego: 10-15 litrów

Sprzęt do gotowania:

Kuchenki przenośne na gaz: 2 sztuki (częściowo zużyte butle)
Butle gazowe: 2 sztuki (pozostało)
Garnki, patelnie, talerze i sztućce (w użyciu)

Sprzęt medyczny:

Apteczki pierwszej pomocy: 2 sztuki (częściowo zużyte)
Antybiotyki: 20 kursów (częściowo zużyte)
Środki przeciwbólowe i przeciwzapalne (ibuprofen, paracetamol): 200-250 tabletek
Narkotyczne środki przeciwbólowe (morfina, fentanyl): 5-7 dawek
Opaski uciskowe, bandaże elastyczne: 25-30 rolek
Środki do odkażania ran (alkohol, jodyna): 2-3 butelki
Kroplówki z płynami: 10-12 worków
Zestawy do kroplówek (wciąż dostępne)
Defibrylator: 1 sztuka (nieużywany)
Zestawy chirurgiczne (częściowo zużyte)
Leki osobiste na alergię, ciśnienie, serce (częściowo zużyte)
Dezynfekcja rąk (płyny, żele): 2-3 butelki
Środki higieniczne (wciąż dostępne, częściowo zużyte)

Sprzęt campingowy:

Namioty 4-osobowe: 3 sztuki (sprawne)
Śpiwory: 18 sztuk (sprawne)
Liny, sznury (częściowo zużyte)
Namiot-altanka (w użyciu, sprawna)

Broń:

Karabiny x4, broń krótka x15 (częściowo zużyta amunicja)

Elizabeth oddaliła się parę kroków od samochodu i krzyknęła:
- EJ! ZOMBIE W OKOLICY!!! - krzyknęła tak bardzo jak potrafiła i obróciła się w przeciwnym kierunku. - UWAŻAJCIE! ZOMBIE!!! WŁĄCZCIE RADIA! - dodała po chwili.
Miała nadzieję, ze co najmniej kilka osób ją usłyszy.

Wygląda na to, że część krótkofalówek zaczęła się rozładowywać, plus pośród rzeczy zabranych z obozu, nikt nie znalazł ładowarek, których wcześniej używano do ładowania baterii w nich.

W okolicy słychać strzały z broni.

Elena Sinclair krzyknęła w okolicach obozu: