Chłopak stał oparty o ścianę zaraz obok drzwi, z założonymi na piersi rękoma.
- Jak na moje, moglibyście nadać przez radio komunikat, że chcecie pogadać z zakładnikami, na dowód, że żyją. - Rzucił w kierunku Malcolma. - Wiesz, tak żeby nie jechać na marne po trupy.
Kwestia koni... była trudna.
- Można tę klacz tu sprowadzić za dnia, zawsze to koń, a w sumie to nawet dwa. Nie rozglądałem się tam wcześniej, ale może w okolicy znajdzie się przyczepa do transportu konia?

Erwin dotarł na naradę z poślizgiem
- Załóż większą ilość osób z gromady porywaczy. Dziewięciu robiło na widoku coś. Minimum dwukrotność tego zapewne działała w innym miejscu. Akademia Lotnicza to nie miejsce, które można utrzymać w garstkę osób, nie gdy w mieście są inne bandy otwierające ogień na dzień dobry - wtrącił się do wypowiedzi Malcolma. - Gdy dojedziecie na miejsce, będziecie cały czas na muszce, w tym także z flanek i liczcie się z pojazdem po ich stronie gotowym odciąć drogę ucieczki lub ruszyć w pościg. Sam bym przynajmniej o takie środki ostrożności zadbał. Stany zapasów znasz, lecz wtrącę jedno, na stanie są dwa opancerzone auta, humvee i toyota-ulep. Co młodzi i bardziej narwani mogliby dostać małpiego rozumku na wzmiankę o tym pierwszym, najbardziej paliwożernym z posiadanej tutaj floty - dodał i uznał jeepa za potencjalny zasób na wymianę. Tematu użyteczności w przyszłości nie ma co poruszać, bo tej przy obecnych wiatrach mogą zwyczajnie nie dożyć.
- I o ile nie zabrzmi to przyjemnie, tak im mocniej wyczują, że zależy nam na siostrach, tym wyżej je wycenią - powiedział po lekkim zbliżeniu się do Malcolma. - Z kolei gdyby chcieli wykorzystać nas do zwalczenia innej grupki, dobrze byłoby pociągnąć ich za język w tym temacie. W najgorszym wypadku można próbować działać w myśl powiedzenia: wróg mojego wroga jest moim przyjacielem.
Na słowa Maxa kiwnął głową, był za.

Przyszedł spóźniony, choć pewnie wielu by wolało, żeby w ogóle nie przychodził. Pozbywszy się kroplówki, mógł się w końcu normalnie ubrać i choć poruszał się sztywno, to nadal żwawiej od zombiaka.
Axel stanął sobie gdzieś z boku, a potem znalazł pierwsze wolne krzesło, przekręcił bokiem w stronę zebranych i usiadł, opierając się prawą ręką o oparcie. Załapał się na monolog Erwina gdzieś tak prawie od początku.
— Może i tak, ale co kiedy już zabraknie wroga? — wtrącił. — Mamy dwa, a raczej półtorej opancerzonych aut, broni też niespecjalnie dużo, a osób, które umieją z niej korzystać pewnie jeszcze mniej. Grupa rajdowców, nawet mniej liczna, byłaby dużym zagrożeniem i na pewno to zauważą. Jesteśmy łatwym celem — mówił spokojnie, ale całkiem poważnie, w pełni przekonany do swoich słów.

Postała jeszcze trochę po tym, jak Elena już opuściła z Rosą pomieszczenie. Chciała jeszcze chwilę posłuchać, co takiego mieli do powiedzenia, ale wychodziło na to, że jedyne, co pozostało, to obgadanie strategii w sprawie Eli i Gaby, no i pozostałe sprawy. Było to coś, z czym ufała Malcolmowi. No a co za tym idzie kogokolwiek wyznaczy do innych celów, skoro Athena zniknęła, pozostawiając ich dwójkę w Radzie.
— Dobra, nie będę kazać Elenie czekać. Bądźcie wszyscy ostrożni. Pamiętajcie, że nie jesteśmy sami w tych okolicach i nie każdy będzie przyjazny. Trzymajmy się aliasów, które wymyśliliśmy dla co ważniejszych miejsc. No i starajcie się nie używać imion, jeśli można tego uniknąć — kiwnęła głową do pozostałych i się zebrała do siebie, by przygotować się na wyprawę na farmę.

Wszystko, co mówili ludzie z obozu było cenne. Uwagi na temat grupy z Akademii Lotniczej stanowiły trafne spostrzeżenia. Malcolm wiedział jednak, że nie mógł być pewny niczego. Nie wiedział co przeszli ci ludzie, jak nastawieni byli do obcych i czy nie zdecydują się złamać ewentualnej umowy. Musiał tam pojechać – to najpierw – a później dostosować się do sytuacji i zastanawiać się, co zrobić, by jego grupa zyskała jak najwięcej. A może straciła jak najmniej.
— Każdy wie co ma robić. Mamy mało czasu żeby się ogarnąć, także do roboty. Zapewne wyłączę krótkofalówkę, gdy dotrę na miejsce, żeby komunikaty od was nie dotarły do niechcianych osób. Kontaktujcie się z obozem przez innych, jeśli zajdzie taka potrzeba. Powodzenia. — Skinął głową i opuścił salę, już jako ostatni, zbierając się do podróży. Cieszył się, że w końcu wyjdzie z instytutu, choćby na moment, a zarazem głęboko go to martwiło. Szkoda, że opuszczał go w takich okolicznościach, próbując przehandlować bliskie mu osoby.