Mia jest dziewczyną mieszczącą się w średnim wzroście, który wynosi 165 cm. Chociaż posiada dość drobną budowę, nie oznacza to, że nie jest umięśniona. Po prostu mięśnie nie są mocno zarysowane. Obecnie posiada prawidłową wagę, która wynosi około 55 kg. Twarz Mii posiada typowo hiszpańskie, proporcjonalne rysy, co czyniłoby ją całkiem urodziwą, gdyby nie świeża blizna. Znajduje się ona na lewym policzku, zaczynając się przy szczęce i kończąc między okiem a uchem. Włosy są ciemnobrązowe, obecnie krótko obcięte. Oczy duże, również ciemnobrązowe o długich rzęsach. Karnacja typowa dla nadmorskiego klimatu, opalona i wyróżniająca się swoim odcieniem wobec ludzi, którzy dorastali w głębi kontynentu.

Dziewczę urodziło się w Walencji i tam też dorastało. Niewiele czasu spędzała ze swoją rodzicielką, ze względu na fakt, że ta służyła w wojsku. Nie miała ona też dużego wpływu na wybór zainteresowań swojej córki, gdyż nie chciała jej niczego narzucać. Natomiast odwrotnie było z ojcem, do którego zawsze była przywiązana. Spędzała z nim dużo czasu, był mechanikiem i uczył córkę, jak naprawiać przeróżne sprzęty. W szkole nie przykładała się do nauki, lecz mimo tego miała oceny na przyzwoitym poziomie. Jest inteligentna, ale leniwa. Po prostu przerabiane tematy ją nudziły. Czytała sporo książek przygodowych i fantastycznych, przeważnie na lekcjach, przez co nauczyciele często się na nią skarżyli. Dzięki nim (książkom oczywiście) Mia zainteresowała się łucznictwem.

Jaki prezent na 12 urodziny matka zapisała ją na lekcję strzelectwa i kupowała co roku lepsze łuki. Gdy dziewczyna miała niecałe 14 lat, zaobserwowała grupę nastolatków urządzających sobie zawody w parkurze. Ten widok się spodobał jej, lecz nie miała odwagi zapytać starszych od niej chłopców, czy nauczyliby ją kilku sztuczek. Zawsze miała problemy z komunikacją. Zaczęła ćwiczyć, chociaż początkowo szło jej fatalnie. Po roku radziła sobie już całkiem nieźle, aż w końcu została zauważona przez swoich wątpliwej jakości idoli. W czasie jednego z wyścigów Mia uległa wypadkowi. Spadła na wystający pręt i rozpruła sobie brzuch.

Po kilku tygodniach w szpitalu była jak nowa. No prawie, bo trzeba uwzględnić, że została po tym blizna. Po tym wypadku nie przestała uprawiać parkuru, ale uczęszczała w bezpieczniejsze miejsca. W momencie, gdy zaczęły się pierwsze incydenty z zainfekowanymi, matka Mii kazała jej i ojcu wyjechać gdzieś, gdzie jest spokojniej i czekać, aż sytuacja się uspokoi.

Spakowali wszystko, co mogło pomóc w przetrwaniu (w tym łuk Mii i zapas strzał) i wyjechali, kierując się do Breckenridge w stanie Colorado, a matka pozostał wypełniać swoje obowiązki względem kraju. Wybrali to miejsce, ponieważ mieszkała tam ciotka ze strony ojca, która wyjechała lata temu w celach zarobkowych. Tak naprawdę Mia nie poznała jej nigdy osobiście, więc musiała zadowolić się szczątkowymi informacjami, które przekazał jej ojciec w czasie podróży.

Sytuacja szybko się pogarszała i zanim zdołali dotrzeć do wyznaczonego celu, zostali zaatakowani przez bandytów. Mia dorobiła się wtedy rany na policzku i została rozdzielona ze swoim opiekunem. Dziewczyna jest niemalże pewna, że jej ojciec zginął podczas tego incydentu, ale nie ruszyła mu na ratunek, rzucając się do ucieczki i nie oglądając za siebie, nie sądząc, że zdołałaby ocalić jego życie. Nie wahała się, pamiętając ostatnie słowa taty: "uciekaj, dotrzyj do celu i przeżyj za wszelką cenę". Gdy dotarła w końcu do Breckenridge, starała się odnaleźć ciotkę w spa, które prowadziła. Jak większość się domyśla, nie udało się jej to. W ten oto sposób pozostała sama jak palec w obcym kraju, w miejscu, którego nie zna.



Breckenridge było dla niej miejscem, w którym po długim czasie udało się odnaleźć schronienie. Początek swojej przygody spędziła z dwójką mężczyzn, Ethanem i Fredem. Zadbali o nią, gdy potrzebowała tego najbardziej. Wraz z nimi wybrała się do spa, aby dowiedzieć się, że jej ciotka skończyła martwa, a sądząc po jej stanie, przemieniona przez tajemniczą chorobę i unieruchomiona za pomocą noża przeszywającego jej czaszkę. Mężczyźni dobrze się nią opiekowali, nawet ucząc ją podstaw polowania, co skończyło się pierwszą zdobyczą w postaci dzika. Przyznajmy szczerze, było to kwestią przypadku i strachu, ponieważ Mia za pierwszym razem nie była w stanie zestrzelić królika z powodu jej miękkiego serca. Niestety tego samego dnia, napotkali się na grupę uzbrojonych mężczyzn. Dziewczyna była świadkiem jak Ethana zaatakowało zombie, jednak nie była w stanie nic z tym zrobić. Fred kłócił się z nieznajomymi, Mia chciała prosić ich o pomoc, ale jedyne co osiągnęła, to strzały. Uciekła.

W ten sposób dotarła do hotelu Breckenridge, prosząc o pomoc dla jej tymczasowych opiekunów. Niestety nie otrzymała jej, ale za to, pozwolili zatrzymać się dziewczynie w ich małej społeczności. Żyjąc wśród nich, poznała wielu wspaniałych ludzi, którzy otoczyli ją troską, oraz nawiązała przyjaźnie. Najbardziej zżyła się z Claire i Echo, które z czasem zaczęła traktować jak starsze siostry.

W czasie jednej z jej pierwszych wypraw rozdzieliła się od grupy i spotkała Tammy, którą miała zaprowadzić do hotelu, ponieważ była ranna. Mia uległa jej namową i zamiast do ich obozu, odprowadziła kobietę do Hotelu Blue River, gdzie spędziła najgorszą noc w życiu. To był pierwszy i ostatni raz jak widziała kobietę. Po Mię przybyła grupa ratunkowa, ale jeden z jej członków zginął z tego powodu. Kolejna osoba, którą Mia miała na sumieniu.

Kolejne dni były równie pełne emocji co poprzednie. Odbudowa hotelu po napaści, opieka nad nowo narodzoną Naomi i wieści o powstającym w mieście obozie. Działo się tak dużo, że dziewczyna nie miała czasu nad użalaniem się nad sobą. Ich życie się zmieniało i to szybko.



Mii trudno było zamienić przyjazny i znany jej budynek hotelu na wojskowe baraki. Ilość obcych ludzi przytłaczała ją. Początkowy chaos w obozie szybko zmienił się na dyscyplinę, trzymaną żelazną ręką przez wojsko. W pierwszych dniach próbowała wszystkiego, nawet wychodzenia poza metalowy płot. Na jednej z wypraw po surowce, miała pecha. Została pochwycona za włosy przez Zombie. Konfrontacja z zarażonym człowiekiem mogła skończyć się tragicznie, gdyby nie interwencja innych. Po tym wydarzeniu postanowiła ściąć włosy i nie opuszczać obozu.

Dostała jasne informacje co do tego, jaka jest jej rola w tej coraz większej społeczności. Wszyscy spędzali całe dnie na budowie obozu. Praca była ciężka, przez co Mia zasypiała od razu. Czym więcej czasu mijało, tym rzadziej pojawiały się koszmary i problemy ze snem. Praca przy budowie i naprawianiu różnych rzeczy w obozie, oraz ćwiczenia pomogły Mii zwiększyć swoją siłę. Coraz lepiej radziła sobie z językiem angielskim, rozmawiała z nowymi ludźmi i nawiązywała znajomości. Jej relacja z Claire i Echo się pogłębiała, Hiszpanka traktowała je jak starsze siostry i cieszyła się z tego, że dziewczyny zasiadają na tak ważnych stanowiskach. Jej nie przeszkadzało to, że sama jest mało znaczącym trybikiem w wielkiej maszynie. To było wystarczające, aby czuła się szczęśliwa.

Pojawienie się grupy z komisariatu, zachwiało tę sielankę. Chociaż dziewczyna nie miała z nimi do czynienia osobiście, to reakcje ludzi, którzy wcześniej należeli do hotelu, zaniepokoiły ją. Po dopytaniu się, o co chodzi, zaczęła czuć strach co do nich. Szczególnie gdy po złożeniu skargi wraz z innymi, chcieli ją zaatakować. Od tamtego momentu unika ich szerokim kołem.