Athena ma przyjemną w odbiorze twarz i często się uśmiecha. Mierzy 173cm i waży 76kg, co wynika głównie z tkanki mięśniowej. Ma kruczoczarne włosy i chociaż w armii miała je znacznie krótsze, to od czasu wybuchu apokalipsy je zapuściła. Ma też zielone oczy i lekko latynoską karnację. Na prawym ramieniu ma wytatuowany symbol Navy SEALs, a na ciele kilka mniej lub bardziej widocznych blizn po ranach postrzałowych i ciętych. Na twarzy ma jedną małą jasną bliznę pomiędzy prawym okiem a uchem. Jej dłonie chociaż wydają się kobiece, mają znacznie twardszą skórę po wewnętrznej stronie od przeciętnej kobiety, co jest wynikiem trudnego szkolenia i służby w bardzo zróżnicowanych warunkach, od piasków pustyni po słoną wodę morską.

W wojskowym ekwipunku wygląda znacznie bardziej groźnie i poważniej. Bez niego niewiele różni się od przeciętnej kobiety, co może być dość mylące, chociaż to wynika z braku intensywnych treningów od ponad roku - przeżycie w czasie apokalipsy nie dawało jej wiele okazji do trenowania, chociaż siłę w nogach miała niezłą, przecież będąc w drodze można je całkiem nieźle zahartować.

Athena urodziła się w Karolinie Południowej w Charleston, a jej rodzice chociaż wymagający, kochali ją ponad wszystko. Jej ojciec należał do jednostek specjalnych Marines i pomimo tego, że często nie było go w domu, zdołał zarazić ambitną córkę pracą dla armii i mechaniką samochodową. Dziewczynka którą nad lalki bardziej interesowała technika i inżynieria, dlatego właśnie nauką tego się zajęła, trafiając następnie do West Point na kierunek inżynierii elektrycznej i nauk komputerowych. Dzięki temu została kimś, a nie jedynie mięsem armatnim, a do tego zwerbowały ją jednostki specjalne SEALs. Ojciec był z niej więcej niż dumny, że zaledwie w kilka lat została awansowana i dostała się do oddziałów, na które inni pracują pół życia. Była zdolna i uparta, a to dało jej siły do przetrwania surowych szkoleń SEALs.

Krótko po ukończeniu akademii pomiędzy jej przyjacielem z dzieciństwa a nią zaiskrzyło, kiedy odwiedziła rodzinny dom, a matka zorganizowała obiad z sąsiadami, poniekąd celowo inicjując ich spotkanie. No i jakoś tak wyszło, że Athena która nigdy nie myślała o nim w ten sposób, nagle wyobraziła go sobie jako kogoś więcej. To był początek bardzo krótkiej miłości. Po kilku miesiącach wzięli ślub, a zaledwie rok później wzięli rozwód. Okazało się że jej partner nie był w stanie wytrzymać długich nieobecności swojej małżonki w domu, a do tego faktu, że któregoś dnia może nie wrócić, chociaż Athena robiła co mogła, aby tak nie było. Dochodziło jeszcze do tego zachowywanie tajemnicy, co irytowało jej męża, że nie miał nawet pojęcia dokąd ona wyjeżdża. Armia to jednak wymagająca praca, a częste nieobecności w domu to normalka. Kłótnie i ciche dni to była norma w ich związku, dlatego lepiej było, aby każde ruszyło dalej swoją drogą, rozstali się w neutralnych stosunkach. Pani kapitan zrozumiała, że życie rodzinne nie jest dla niej, chociaż zastanawiała się jakim cudem jej rodzicom się to udawało. Czy to faktycznie kwestia odpowiedniego doboru parnera? A może to z nią było coś nie tak? Może po prostu kobietom łatwiej było zaakceptować fakt, że mąż poświęca się dla kraju, niż mężom zrozumieć to samo względem kobiet? Jakby nie było, po kilkumiesięcznych wizytach u psychologa Athena zdołała się z tym pogodzić i poświęcić życie armii, karierze i drużynie.

Podczas służby momentami miała wrażenie, że zatraciła swoją kobiecość. Liczyła się relacja z członkami drużyny, misja i sukces. Przestała rozważać życie w kategoriach normalnego człowieka, normalnego życia, a czas wolny był dla niej gorszy do przetrwania niż bycie pod odstrzałem. Dorobiła się też kilku blizn i tatuażu SEALs na ramieniu.

Matka żałowała że jednej z jej dzieci życie rodzinne nie ułożyło się i często o tym wspominała, ale ojciec niespecjalnie miał z tym problem. Był z niej dumny i to właśnie z nim najlepiej dogadywała się Athena, mieli przecież o czym rozmawiać. Poza tym miała jeszcze czas na znalezienie kogoś, przecież była jeszcze młoda. Ale nic nie wskazywało na to, aby chciała kogokolwiek sobie znaleźć.

...a wtedy wszystko się zesrało.

Chciała przede wszystkim wrócić do domu, aby ratować rodzinę, ale wojsko jej na to nie pozwoliło. Miała zobowiązania wobec państwa i armii, musiała zostać aby uniknąć rozstrzelania za dezercję. Jedyne co mogła zrobić to skontaktować się telefonicznie, zanim łączność padła. Ojciec w tym czasie był w domu i mógł pomóc pozostałym uciec, a ponieważ należał do komandosów, Athena była pewna że sobie poradzą. Ona za to wykonywała rozkazy, ewakuowała cywili, następnie zadbanie przede wszystkim o żołnierzy i strefy ewakuacji. Walczyła ramię w ramię z innymi, ale zapanowanie nad zarazą zdawało się być jak walka z powietrzem. Strefy padały, obozy zamieniały się w obozy zombie, ale ona jak pewnie wielu jej kolegów przetrwała, ale chaos który panował w końcu pozbawił ich kontaktu i łańcucha dowodzenia. Athena została sama, walcząc o przetrwanie i okazjonalnie wpadając na mniej lub bardziej przyjazne osoby, ale zawsze kończyło się tak samo, zostawała w końcu sama. Nie miała żadnego pojęcia gdzie szukać rodziny, brak łączności uniemożliwiał dowiedzenie się tego, a dom już dawno stał opustoszały. Jedyne co mogła to walczyć dalej o przetrwanie i mieć nadzieję, że ojciec zdołał ich ochronić. Miała ich i rodzeństwo, ale nie mogła szukać ich w ciemno bez żadnej wskazówki, pozostawanie w jednym miejscu też mijało się z celem, dlatego postanowiła ruszyć na zachodnie wybrzeże. Droga była długa, korzystała ze wszelkich pojazdów które były na chodzie, plądrując po drodze każdy sklep, magazyn i skład wojskowy. Musiała być cały czas uzbrojona, bo brak władzy i chaos rodzi najwięcej zła i przestępczości. Nie traciła nadziei, że kiedyś spotka kogoś z rodziny, ale też musiała pogodzić się z tym, że nigdy więcej ich nie zobaczy.